کتابستان

71.250 تومان ---

چگونه مشکلات روانشناختیِ کودکی که تحت یک حادثه آسیب‌‌‌‌زا بوده را تشخیص دهیم؟

کودکانی که قبل از ۱۱ سالگی در یک حادثه آسیب‌‌زا بوده‌‌اند، نسبت به کودکان بزرگتر، سه برابر بیشتر احتمال دارد که دچار مشکلات روانشناختی شوند.
کودکی که تحت تاثیر حادثه بوده، اگر درمان نشود، آسیب می‌‌بیند؛ ولی در صورت درمان و حمایت درست و کافی از طرف والدین، معلمان و یا سایر افراد مورد اعتماد، می‌‌تواند به‌‌خوبی با موضوع مقابله کند و کنار بیاید.
کودک باید بلافاصله بعد از حادثه‌‌ی آسیب‌‌زا مورد درمان و حمایت قرار بگیرد، تا بتواند با اتفاقی که پیش‌‌آمده روبرو شود، مرحله‌‌ی غم و اندوه را بگذراند و دوباره همراه با زندگی، رو به جلو حرکت کند.
بسیار مهم است که پس از حادثه، به دنبال نشانه‌‌های آسیب‌‌زا در کودک بگردیم و حتی کودکانی که سکوت اختیار کرده‌‌اند و به نظر می‌‌رسد نشانه‌‌ای از آسیب در آنان نیست، مورد سنجش و حمایت و پشتیبانی قرار گیرند؛ چرا که در غیر این صورت ممکن است کودک دچار اختلال "استرس پس از حادثه" شود.

محتوای فایل‌‌های این کتاب صوتی:
6 فایل وِیژه قصه درمانی و بازی درمانی، روان درمانی کودک، راهنمای متخصص بالینی برای فکر خوب، درمان شناختی رفتاری اضطراب در کودکان و... .

گام‌‌های درمانی:

گام اول: از آنچه که می‌‌تواند به‌‌عنوان یک تجربه آسیب‌‌زا برای کودک مطرح شود، آگاهی یابید.

گام دوم: انواع رویدادهایی که باعث تجربه‌‌ی آسیب‌‌زا در کودک می‌‌شوند، شامل این موارد است: بلایای طبیعی، تصادفات رانندگی، غفلت از کودک، سوءاستفاده از کودک (کلامی، فیزیکی، هیجانی، جنسی)، تجاوز، جنگ، رفتارهای خشونتی، قربانی کردن.

گام سوم: والدینی که خود از اختلال استرس پس از حادثه رنج می‌‌برند، ممکن است نقش ماشه‌‌چکانی برای کودکشان باشند تا او هم دچار نشانه‌‌های این اختلال شود؛ چرا که کودکان، تک‌‌تک رفتارهای والدین را زیر نظر دارند و تحت تاثیر این رفتارها قرار می‌‌گیرند.

گام چهارم: ارزیابی نشانه‌‌های فیزیکی و جسمانی در کودک. کودکی که تحت یک حادثه آسیب‌‌زا بوده، ممکن است برخی از نشانه‌‌های زیر را از خود بروز دهد:
- زود ناراحت شدن، به گریه افتادن و نالیدن.
- برگشت به رفتارهای کودکانه، مثل انگشت مکیدن یا شب ادراری.
- بدرفتاری‌‌ها.
- داشتن نشانه‌‌هایی از بیماری، مثل تب، سردرد و تهوع.

گام پنجم: ارزیابی نشانه‌‌های روانشناختی در کودک. کودک پس از رویداد آسیب‌‌زا ممکن است دچار همه یا برخی از نشانه‌‌های زیر شود:
- به‌‌شدت ناراحت شدن در طول از دست دادن، یا گم کردن یک پتو، اسباب بازی، یا خرس عروسکی‌‌شان و حتی چیزهایی که ممکن است از نظر بزرگترها ناچیز و بی‌‌اهمیت باشد.
- تغییر حالت دادن از وضعیت آرام و مطیع به یک حالت پرخاشگری و سر و صدای زیاد. یا حتی تغییر کردن از حالت اجتماعی بودن به یک وضعیت و حالت گوشه‌‌گیری، خجالت و ترس.
- زیاد شدن ترس‌‌ها در موقع خواب. ترس از تنها خوابیدن، کابوس‌‌های شبانه، وحشت شبانه و رویاهای ترسناک.
- ترس از آنکه حادثه آسیب‌‌زا دوباره اتفاق بیفتد.
- از دست دادن اعتمادشان به بزرگسالان. پیش خود در نظر می‌‌گیرند که والدین‌‌شان نتوانستند از ایجاد حادثه جلوگیری کنند؛ پس چه کسی می‌‌تواند!؟ و به این نتیجه می‌‌رسند که هیچکس!
- امتناع از رفتن به مهد کودک یا مدرسه.
- احساس گناه و شرم؛ زیرا خود را مسئول پیش‌‌آمدن حادثه در نظر می‌‌گیرند.
- نسبت به بچه های دیگر احساس دوری و بیگانگی می کنند.
- نسبت به صدای باد ،باران و یا صداهای بلند حساس و ترسو می شوند.
- نگرانی در مورد زندگی کردن یا زنده ماندن خود و خانواده‌‌شان.
- کودک ممکن است در مورد خودکشی صحبت کند، یا نشانه‌‌هایی برای اقدام به خودکشی در آنها دیده شود.
- نشانه‌‌های اضطراب، افسردگی، یا بی‌‌باکی‌‌های غیرمنطقی ممکن است در کودک دیده شود.

گام ششم: آگاه باشید که نداشتن نشانه در کودکی که تحت حادثه آسیب‌‌زا بوده، به این معنی نیست که او با موضوع کنار آمده است. یک کودک می‌‌تواند تحت تاثیر حادثه باشد؛ اما احساس‌‌ها و هیجاناتش را نهفته نگه دارد تا قوی و شجاع در مقابل پدر و مادرش به نظر برسد.

گام هفتم: کودک برای کنار آمدن با موضوع، نیاز به حمایت و توجه بیشتری دارد. برخی کودکان ممکن است هیچ شواهدی از غمگینی را برای هفته‌‌ها یا ماهها نداشته باشند. از تحت فشار قرار دادن کودک برای بیان احساس‌‌ها و هیجاناتش پرهیز کنید! چرا که برخی کودکان، نیاز به زمان و حمایت بیشتری برای کنار آمدن با آنچه که اتفاق افتاده است، دارند.

گام هشتم: در اسرع وقت به دنبال کمک حرفه‌‌ای برای کودکتان باشید.

گام نهم: شما می‌‌توانید از طریق بازی کردن با کودک و صحبت کردن با او، اجازه دهید که احساسات و هیجاناتش را بیان کند و بیرون بریزد. همچنین می‌‌توانید از دوره‌‌های بازی درمانی حرفه‌‌ای کمک بگیرید.

گام دهم: شما می‌‌توانید از انواع راههای درمانی برای کمک به کودکتان بهره ببرید؛ مثل روان درمانی، درمان‌‌های شناختی – رفتاری، درمان‌‌های EMDR و… .

گام یازدهم: اجازه دهید سایر افراد خانواده نیز به کودکتان کمک کنند و او را حمایت نمایند تا هر چه زودتر، کودک به روند عادی زندگی و بازی با هم سن و سالانش برگردد. بر راهکارها تمرکز کنید و در "حال" زندگی کنید و اجازه ندهید ماندن در "گذشته" و حوادث آسیب‌‌زای قدیمی، زندگی شما و کودکتان را تحت تاثیر قرار دهد.